นิยายสั้น แต่งเอง เริ่มขี้เกียจแต่งแหละ เลยแต่งสั้นๆ (- -)

[!!! Unknow !!!]

เรื่องที่ 1 : อย่ามองกลับมาหาฉัน

   ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่ง ซึ่งเป็นคู่รักกัน ทั้งคู่ฝากหัวใจของทั้งคู่ไว้ให้แก่กันและกัน เขาทั้งสองฟันฝ่าอุปสรรคมามากมาย เดินทางไปด้วยกันอย่างมีความสุขไม่ว่าจะลำบากขนาดไหน ฝ่ายชายนั้นเป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดาที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าใจที่รักจริงของเขา และฝ่ายหญิงนั้นเป็นถึงลูกผู้ดีที่ยอมสละตนมาใช้ชีวิตกับคนรักของเธอ
   
   อยู่มาวันหนึ่ง ทั้งคู่เดินทางไปถึงเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าชายแห่งเมืองนั้นชื่นชอบในตัวหญิงสาวคนนี้มาก แต่ไม่ว่ายศหรือบรรดาศักดิ์ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจให้หญิงสาวคนนี้ไปรักเจ้าชายคนนั้นได้ เจ้าชายจึงใช้วิธีต่างๆนาๆ จนเหลือวิธีสุดท้ายคือใช้กำลัง เจ้าชายสั่งให้ทหารมากมายไปจับตัวหญิงสาวคนนั้นมา แต่เป็นที่แน่นอนว่าชายหนุ่มผู้จริงใจนั้นไม่ยอมให้เป็นแน่ เขายืนหยัดสู้แต่ก็ต้านทานทัพทหารไม่ไหวที่มีอยู่มากเกินกว่าเขาคนเดียวจะสู้ได้ เขาจึงขอพูดกับเจ้าชายคนนั้นด้วยว่า

“หากเจ้าชายต้องการคนรักของเรานั้น เจ้าชายต้องข้ามศพเราไปก่อน จะมาแย่งชิงให้ชาวบ้านในเมืองของท่านเห็นจะเสียหน้าได้”

   ด้วยคำพูดของชายคนนั้นทำให้เจ้าชายโกรธมาก แต่เจ้าชายก็รับคำท้านั้น เขาจัดงานต่อสู้ระหว่างชายหนุ่มกับเจ้าชายขึ้น ด้วยความหวั่นใจของหญิงสาวที่กลัวว่าชายหนุ่มนั้นจะพลาดท่าแพ้ขึ้นมา เธอจึงหาทางห้ามทุกวิถีทางแต่ก็ไร้ผล แต่ชายหนุ่มเองก็กลัวว่าตนนั้นจะต้องจากกับคนรักไปตลอดกาล แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกเลย แต่ด้วยความเจ้าเล่ห์ เจ้าชายนั้นสั่งให้ทหารรุมทำร้ายร่างกายของชายหนุ่มจนน่วมและเอามีดสั้นแทงเข้าที่ด้านหลังของเขาก่อนที่จะสวมชุดเกราะให้กับชายหนุ่มก่อนเข้าต่อสู้

   การต่อสู้ของทั้งคู่แทบจะรู้ผลตั้งแต่เริ่มต้น แต่ชายหนุ่มก็ยังคงต่อสู้ด้วยความมุ่งมั่น ซึ่งทางด้านเจ้าชายเอง เขานั้นก็ไม่ได้เก่งกาจในเรื่องการต่อสู้เลยนอกจากความเจ้าเล่ห์ของเขา จนการต่อสู้เริ่มนานขึ้น ชายหนุ่มที่สูญเสียเลือดออกมามากเกินกว่าจะทนได้ บาดแผลที่มันฝังลึกอยู่ในใจของเขากำเริบขึ้น เขารู้ว่าเขาไม่ชนะแน่ และเขาต้องจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน เขามองดูคนรักของเขาอย่างเศร้าใจ เจ้าชายที่รู้ว่าเขาชนะแน่นอน เขาเกิดการประมาทขึ้น ชายหนุ่มเอาแรงสุดท้ายของชีวิตลุกขึ้นพร้อมกับเอาดาบแทงใส่เจ้าชายจนตายในทันที ก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงตาม ผู้คนที่ดูการต่อสู้ต่างนิ่งเงียบกันไปตามๆกัน หญิงสาวที่เสียใจมากจนน้ำตาไหลออกด้วยภาพที่เห็นว่าชายอันเป็นที่รักของเธอนั้นบาดเจ็บสาหัส เธอรีบวิ่งลงไปยังสนามเพื่อหาชายหนุ่มทันที

   ทั้งคู่สบสายตากันครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มที่ดีใจยิ่งนักที่ได้เห็นหน้าคนรักถึงแม้จะเป็นครั้งสุดท้าย เขายิ้มให้อย่างดีใจโดยไม่แสดงอาการเสียใจใดๆออกมา และเขาก็ปราดน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนแก้มอันอ่อนนุ่มของหญิงสาวก่อนที่จะพูดว่า

“ทิ้งเราไปเถอะ ไม่ว่าจะทำยังไง เราก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว จงทำในสิ่งที่เธอต้องการและคิดว่ามีความสุข และได้โปรด อย่ามองกลับมาหาฉัน”

   เมื่อสิ้นเสียงสุดท้ายของชายหนุ่มแล้ว หญิงสาวยิ่งร้องไห้มากขึ้นกว่าเขาเมื่อชายอันเป็นที่รักได้จากเธอไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ เธอกอดร่างของเขาไว้แน่นจนไม่อาจจะปลอดมือได้ เธอร้องไห้ด้วยความเสียใจอยู่นานจนถึงเย็น เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของชายหนุ่มแล้ว เธอก็คิดที่จะทำตามนั้น เธอแบกร่างของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นหลัง และเดินกลับออกไปจากเมืองนั้น โดยไปยัง หน้าผาริมทะเลแห่งหนึ่งซึ่งสูงมากๆ ซึ่งเป็นที่ที่เขาทั้งสองได้พบกันครั้งแรก

   เธอฝังศพของชายหนุ่มด้วยมือทั้งสองข้างของเธอเพียงคนเดียว จนเสร็จ แล้วเธอก็เดินไปยืนหยุดอยู่ริมขอบหน้าผา โดยด้านหลังของเธอนั้นคือ หลุมศพของชายหนุ่ม เธอมองดูพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้นสู่ฟากฟ้า ใบหน้าที่เคยเศร้าหมองของเธอนั้นเปลี่ยนเป็นปริยิ้มอย่างดีใจ เธอสูดอากาศของวันใหม่เข้าไปอย่างเต็มปอด ซึ่งแสงอาทิตย์ที่เรืองระยิบระยับกระทบตานั้น ทำให้เธอมองเห็นเป็นภาพลางๆของชายหนุ่มอีกครั้งที่กำลังยิ้มให้และยื่นมือมาหาเธอ เธอจึงดีใจมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนและพูดขึ้นว่า

“ฉันจะไม่หันกลับไปมองเธออีกแล้วละ”

   เธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่อาจจะที่หันกลับไปมองชายหนุ่มได้ ซึ่งทำให้เธอนั้นไม่สามารถไปไหนได้ เธอจึงยืนอยู่ริมหน้าผาและหลับตาลง จนในที่สุด เธอยื่นมือของเธอไปจับมือของชายหนุ่มไว้ เธอก็ได้ไปอยู่กับชายหนุ่มอย่างมีความสุขตลอดกาล...

[!!! Unknow !!!]

เรื่องที่ 2 : ของขวัญวันเกิด
 
   เมืองแห่งความฝัน อาณาจักรที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงดนตรีบรรเลงเพลงต่างๆ เมืองนี้เต็มไปด้วยความสุข ผู้คนในเมืองต่างยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นมาเป็นเวลา 364 วันแล้ว
   เมืองนี้มีกษัตริย์ผู้ทรงธรรมปกครองประชาชนอย่างสันติสุข โดยพระองค์นั้นมีพระธิดา 3 คน ซึ่งแต่ละคนนั้นล้วนแต่เกิดในวันเดือนเดียวกันทั้งสิ้น แต่เป็นคนละปี
   ในบรรดาเจ้าหญิงทั้ง 3 คนนั้นมีเพียงคนเล็กสุดคือ เจ้าหญิงอลิซ่า อายุ 16 ปี ซึ่งเธอมักจะไม่ค่อยสบายใจ ขาดความมั่นใจในตัวเอง แต่เธอก็ยังมีเพื่อนอยู่มาก รวมทั้งชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายเช่นกัน แต่ทั้งคู่ก็ไปด้วยกันได้ดี พูดคุยกันสนุกสนาน ชายหนุ่มคนนั้นเป็นเพียงนักประดิษฐ์ที่วุ่นอยู่กับงานประดิษฐ์ของเขา ไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหน เจ้าหญิงอลิซ่าก็ยังคอยช่วยเหลือเขาอยู่เสมอไม่ว่าจะอุปกรณ์หรือสถานที่ ทำให้ทั้งคู่ค่อนข้างสนิทกว่าคนอื่น แต่เขาก็ไม่อาจที่จะรักเจ้าหญิงได้ เพราะเขารู้ตัวว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

2 วันก่อนงานวันเกิดของเจ้าหญิงทั้ง 3

   ชาลล์ ชายหนุ่มนักประดิษฐ์สมองกลแห่งเมืองนี้ เขายังคงเร่งรีบกับการสร้างสิ่งประดิษฐ์ของเขาเพื่อเป็นของขวัญให้เจ้าหญิงอลิซ่าในงาน แต่แล้วเจ้าหญิงอลิซ่าก็เดินเข้ามาในรังอันรกของชาลล์ เขาเห็นแล้วจึงชวนเจ้าหญิงออกไปคุยข้างนอกจะเป็นการดีกว่า เมื่อทั้งคู่เดินออกมาแล้ว เขาก็รู้ว่าเจ้าหญิงอลิซ่ามีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

“กังวลใจเรื่องอันเดียวหรือเจ้าหญิง” ชาลล์เอ่ยถามแล้วทั้งคู่ก็เดินไปนั่งที่ริมทางซึ่งบ้านของชาลล์นั้นอยู่บนภูเขาใกล้ๆเมือง ทั้งคู่นั่งมองดูเมืองอันกว้างใหญ่และวิวทิวทัศน์อันสวยงาม
“อีก 2 วันก็จะถึงวันเกิดของเราแล้วซิ” เจ้าหญิงอลิซ่าพูดขึ้นลอยๆ
“แล้วไม่ดีใจหรอ” ชาลล์ถามต่อ
“ก็ดีใจนะ แต่มันจะเป็นเหมือนทุกปีหรือเปล่า ที่ไม่ค่อยมีใครมาสนใจเราเลย ทั้งๆที่มันเป็นงานวันเกิดของเราด้วย กลับมีแต่คนสนใจแต่พวกพี่ๆกันหมด” เจ้าหญิงอลิซ่าตอบ
“อ่านะ ก็น่าจะบอกตรงๆกับเราเลยนี่ว่า อยากให้มีเจ้าชายมีชวนเต้นรำด้วย เหมือนพี่ๆของเธอ” ชาลล์พูดแซวขึ้น เจ้าหญิงอลิซ่าก็พรางหัวเราะออกมาเล็กๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ฉันมันไม่สวยเหมือนพี่ๆเขานี่ มันแน่นอนอยู่แล้วที่ไม่มีเจ้าชายที่ไหนมาชวนเต้นรำด้วย” เจ้าหญิงอลิซ่าพูดขึ้นพร้อมกับมีสีหน้าที่ดีขึ้น ชาลล์เห็นแล้วเขาก็ปลื้มใจ
“แล้วเจ้าหญิงอยากได้เจ้าชายแบบไหนมาชวนเต้นรำละ” ชาลล์ถามขึ้นทำให้เจ้าหญิงอลิซ่าหยุดนึกคิดสักพัก
“ก็ไม่ต้องการอะไรมากหรอก แค่เป็นให้เหมือนคนปกติละ” เจ้าหญิงอลิซ่าตอบ
“แล้วถ้าเจอจริงๆเข้า จะอายหน้าแดงไม่ได้หรอกนะ เห็นเป็นประจำเลยนี่” ชาลล์พูดเสร็จเขาก็รีบลุกขึ้นเดินหนีทันที เจ้าหญิงอลิซ่าจึงลุกขึ้นวิ่งไล่ตาม

ในงานวันเกิดของเจ้าหญิงทั้ง 3

   ผู้คนในงานต่างพูดคุยกันตามปกติ ร่วมกันมาแสดงความยินดีและให้ของขวัญแก่เจ้าหญิงทั้ง 3 ในระหว่างที่เจ้าหญิงทั้ง 3 กำลังรับของขวัญและคำอวยพรต่างๆนั้นเอง เจ้าชายคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาหาเจ้าหญิงคนโตและชวนไปเต้นรำด้วย ทำให้เจ้าหญิงอลิซ่ารู้สึกไม่สบายใจขึ้นทันที แล้วเธอก็ขอแยกตัวออกมายังระเบียงข้างนอก เธอไร้ซึ่งคนคู่เคียง แม้แต่ชาลล์ผู้เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอนั้นต้องยุ่งกับสิ่งประดิษฐ์ของเขาจนไม่สามารถมาร่วมงานได้ จนถึงงานเต้นรำ ดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้น  เธอมองดูพี่ๆของเธอที่มีคู่เต้นรำ แต่เธอกลับต้องมาอยู่คนเดียวอย่างเหงาใจ กษัตริย์ผู้เป็นพ่อเห็นแล้วก็ทุกข์ใจ องค์ราชินีที่รักเจ้าหญิงอลิซ่ามากกว่าคนอื่นนั้น จึงเดินเข้าไปหาแต่องค์ราชานั้นดึงไว้

“อย่าเลย” พระราชาพูดขึ้น
“แต่ลูกเราเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วนะ” ราชินีบอก
“ถึงเข้าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก” ราชาปล่อยมือของราชินี แต่เธอก็หยุด ได้เพียงแต่หันไปมองดูเท่านั้น
“ฉันทนดูไม่ได้แล้วนะ วันเกิดของลูกของเรา แต่กลับไม่มีความสุขเช่นนี้ น่าจะทำอะไรสักอย่างซิ” ราชินีพูดขึ้นพร้อมกับดึงแขนพระราชาไป แต่ทั้งคู่ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีเจ้าชายหนุ่มรูปงามสง่ากว่าคนไหนในงานเดินตรงเข้าไปหาเจ้าหญิงอลิซ่า

“ทำไมไม่เข้าไปร่วมงานละเจ้าหญิง” เจ้าชายคนนั้นเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามายืนข้างๆ
“คุณเป็นใครกัน ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” เจ้าหญิงอลิซ่าถาม
“คนอื่นเขาออกจะสนุกสนานมีความสุขกันทั่วหน้า จะมาอมทุกข์คนเดียวทำไมกันละ” เจ้าชายพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองดูคนในงาน แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปสักพักโดยที่เจ้าหญิงอลิซ่ายังคงเศร้าใจเหมือนเดิม
“จะยินดีมั้ยถ้าผมจะขอเต้นรำด้วยสัก 1 เพลง” เจ้าชายคนนั้นหันมาถาม เจ้าหญิงอลิซ่าจึงอึ้งขึ้นมาสักพักและหันมามอง เธอก็เห็นใบหน้าของเจ้าชายคนนั้นซึ่งเป็นเหมือนเจ้าชายที่เธอเคยฝันไว้
“ยินดีค่ะ” เจ้าหญิงอลิซ่ายิ้มให้แล้วทั้งคู่จับมือเดินเข้าไปในงาน

องค์ราชินีปลื้มกับรอยยิ้มของเจ้าหญิงอลิซ่าจนน้ำตาไหลออกมา

   เหมือนทั้งคู่เดินเข้ามาถึงกลางงานแล้ว เขาทั้งสองก็เต้นรำไปตามเพลงอย่างสนุกสนาน เจ้าหญิงอลิซ่าที่ไม่เคยมีความสุขกับวันเกิดของเธอเองเป็นเวลาหลายปี จนถึงวันนี้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอนั้นดังออกมาจนองค์ราชินีและพระราชาต่างดีใจยิ่งนัก

จนในที่สุดก็ใกล้ถึงเที่ยงคืน เพลงที่สนุกสนานเริ่มเบาบางลงเป็นเพลงช้าๆฟังแล้วสบายหู เจ้าชายในฝันและเจ้าหญิงอลิซ่าก็เดินออกมาคุยกันต่อที่ระเบียงโดยที่ทั้งคู่นั้นต่างพูดคุยกันหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“จริงซิ ฉันยังไม่รู้จักคุณเลย คุณชื่ออะไรหรือ” เจ้าหญิงอลิซ่าถาม
“เรียกผมว่า เจ้าชายในฝัน แล้วกันนะ” เจ้าชายคนนั้นตอบ เจ้าหญิงอลิซ่าก็หัวเราะขึ้น
“ไว้มีงานอีกผมจะมาหาใหม่แล้วกันนะครับ ผมคงต้องไปแล้วละ” เจ้าชายคนนั้นพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในงาน เจ้าหญิงอลิซ่าจึงคิดที่จะตามไปกล่าวคำขอบคุณสำหรับคืนนี้ แต่เธอก็ตามหาเจ้าชายคนนั้นไม่พบแล้ว
“ขอบคุณมากเลยนะที่ทำให้ฉันมีความสุขได้ในคืนนี้” เจ้าหญิงอลิซ่ากล่าวคำขอบคุณถึงแม้จะไม่ได้กล่าวตรงๆ

“ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอกตรงๆ แต่นี่มันคือของขวัญวันเกิดที่เรามอบให้ ขอให้มีความสุขตลอดไปนะ” เจ้าชายหนุ่มรูปงามนั้นกลับคืนสู่ยอดนักประดิษฐ์ ชาลล์ เขาสร้างเครื่องเปลี่ยนแปลงร่างกายของเขาให้เป็นเจ้าชายในฝันของเจ้าหญิงอลิซ่า เขามองดูเจ้าหญิงอลิซ่าที่มีความสุขกว่าวันไหนๆ จากข้างล่าง เขาเองก็สุขใจเกินพอแล้ว